Διδάσκοντας καθημερινά τα παιδιά της σημερινής εποχής, της εποχής της οθόνης και της κρίσης, βλέπουμε διαρκώς παιδιά θλιμμένα, παιδιά που δε θέλουν να παίζουν έξω και να απολαμβάνουν τις απλές όμορφες στιγμές. Απογοητεύονται γρήγορα, απομονώνονται, και  τους διακατέχει η απαισιοδοξία. Χάνουν το στόχο, προσπαθούν αδιάκοπα μη έχοντας στο νου τους τι αξίζει πραγματικά και για ποιους λόγους κάνουν την προσπάθεια.

Γονείς και εκπαιδευτικοί διδάσκουμε καθημερινά στα παιδιά κανόνες, διάφορα πρέπει, κώδικες συμπεριφοράς, αλλά όχι αρετές απαραίτητες, για να μεγαλώνουν ισορροπημένα και χαρούμενα. Ξεχνάμε να παρέχουμε στιγμές χαράς και γέλιου όντας πνιγμένοι στις υποχρεώσεις, τις ημερομηνίες και τις απαιτήσεις  της καθημερινότητάς μας.

Όμως, επιβάλλεται να μάθουμε στα παιδιά να απολαμβάνουν τις στιγμές. Να ξεπερνούν αυτά που τους πληγώνουν. Ακόμη σημαντικότερο είναι να τους βοηθήσουμε να μη χάνουν τη λέξη ευτυχία στους καθημερινούς αγώνες που δίνουν. Ποιος στόχος έχει πραγματική αξία. Μια πολύ καλή θέση εργασίας, καλή σχέση με την οικογένεια, εξαιρετικοί βαθμοί, και άλλα πολλά είναι καθημερινοί στόχοι που οδηγούν πολλές φορές σε απελπισία, σε ψυχική εξουθένωση. Έχοντας σταθερά στο νου του κάθε άνθρωπος τι του δίνει ουσιαστική χαρά, μειώνει τον μόχθο που καταβάλλει προσπαθώντας για όλα όσα πρέπει, για όλα όσα προσπαθούν όλοι.  Βάζοντας προτεραιότητες και μαθαίνοντας να λέμε όχι σε δελεαστικές προτάσεις, καταφέρνουμε να δώσουμε ουσιαστικό χρόνο σε αυτά που αξίζουν για  καθένα μας ξεχωριστά.

Είναι απαραίτητο να μάθουμε στα παιδιά να είναι αισιόδοξα, να δέχονται τις αποτυχίες που υπάρχουν στην ζωή, τις αδυναμίες του καθενός και το δικαίωμα να μην είναι άψογα σε όλους τους τομείς. Να δέχονται τα λάθη ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και όχι ως κάτι μεμπτό που αξίζει να αισθάνονται θλίψη. Να ζουν με χαρά, χαμόγελα και αυτοσεβασμό. Να ζουν!!!

 

Βικτώρια Ζαπουνίδου

Καθηγήτρια Αγγλικών - Φροντιστήρια ΧΡΟΝΟΣ